Juli 1992: De vierde dag van onze 'Anfängerkurs'. Dit wordt 'm dan, de prachtige top waar ik al jarenlang van droom, terwijl ik er op m'n vakanties in Adelboden naar staar. We gaan vroeg op, ontbijten snel en vertrekken rond 4.30u vanuit de Lämmerenhütte (2507m). De aanloop naar de gletscher, bij doodse stilte en maanlicht, verloopt snel. Stijgijzers onder, aan het touw en de gletscher op. Nog 2 uurtjes stijgen, een vrij stijl sneeuwcouloir met nog harde sneeuw als enige enige hobbel, en om 8 uur staan we op de Grossstrubel (3242m). Het is kraakhelder en we hebben een fantastisch uitzicht over zo'n beetje heel Zwitserland. In de diepte zien we de Engstligenalp en daarachter Adelboden. We vertrekken redelijk snel westwaarts over de vrijwel vlakke sneeuwtafel van de Wildstrubelgruppe. De bovenlaag van de sneeuw is nog bevroren en bij ongeveer de helft van de stappen zak je tot je knieën weg. Vermoeiend maar mooi. We bereiken een klein uurtje later de één meter hogere Wildstrubel.
Het is een uur of tien en kraakhelder blauw. Gids Christian voorspelt echter slecht weer en in twee touwgroepen van drie dalen we af. Ons groepje wordt geleid door Peter, Carin volgt en ik sluit de rij. Als Carin halverwege door een sneeuwbrug in een smalle spleet wegzakt, vergeet ik in m'n schrik alles wat ik gisteren bij de 'Ausbildung auf der Gletscher' geleerd heb. Peter echter steekt in een fractie van een seconde z'n pickel diep in de sneeuw en Carin blijft daardoor keurig op het randje hangen. Ze klimt er uit, en in rap tempo halen we de achterstand op de eerste touwgroep in. Als we tegen twaalven bij de hut aankomen, knallen hagelstenen van een dikke centimeter om onze oren. Een uurtje eerder was er geen wolk te zien.
Ik heb de Wildstrubel gedaan, YES!