Juli 2010, California. Ik doe het Lassen Volcanic National Park aan, volgens reisgidsen een park dat relatief weinig bezocht wordt. We staan op de walk-in Campground Southwest (6700t) nabij de zuid ingang van het park. Ja, een grote parkeerplaats en het visitors centre zijn vlakbij. Het deert ons niet want de bezoekers zijn er alleen overdag, als wij in het park zijn. 's Avonds en 's nachts is het koud, de lucht kraakhelder, het zicht prachtig en de stilte geweldig. Met een borreltje en een vuurtje tussen de tent en de bearbox; niks mis mee.
Naast mooi vulkanische landschap, met ijs en sneeuw bedekte bergmeren en de lager gelegen, met miljoenen muggen bedekte meren merken we al gauw dat de Lassen Peak, een dome volcano, hier de letterlijke en figuurlijke topattractie is. Deze vulkaan barstte kort geleden, 1913-1915, nog uit en we bevinden ons daardoor op het jongste gesteente van California. Vele Amerikanen komen hier jaarlijks terug voor een pittige wandeling naar de top. Ik doe 'm met zoon Frank!
De parkkrant noemt de route 'extremely strenuous', de zwaarste in het hele park, er staat een uur of 5 voor. Ter bescherming van de natuur is hij doordeweeks regelmatig gesloten, een parkranger draait dan in een immens landschap bij een hutje een bordje om, oogt tamelijk waterdicht.
Als Frank en ik op een dag waarop de route geopend zou moeten zijn de tocht aanvangen, meldt het bordje dat 'ie halverwege gesloten is. Het is 07.00u, let's go! De tocht begint op een grote parkeerplaats waar de weggeschoven sneeuw nog metershoog ligt, wel leuk op je zomervakantie. Het paadje is prima te doen en we lijken de enigen in deze wereld te zijn. Sneeuwveldjes, lavahellingen, wat boompjes, natuur van precies 95 jaar oud. Dan toch wat tegenliggers, een Amerikaan in korte broek die 'm elk voorjaar even komt doen en twee kinderen die hier zijn om opa, z'n urn is hier ergens uitgestort, te eren. 'The trail is closed sir.' Een half uur later passeren een hek dat 'hazardous conditions' aankondigt. Ze hebben blijkbaar nog nooit op een zaterdagmiddag de Coolsingel overgestoken; wij wel.
Het paadje leidt ons vrij eenvoudig naar de kraterrand en vandaar is het tien minuten geklauter over losse rotsblokken. Er staat een weerstation met wat meetapparatuur op de top, er liggen maffe rotsblokken van allerlei verschillende chemische oorsprong, de krater is een kom van naar schatting 100m diameter. Er ligt her en der sneeuw in en de rotsformaties zijn grillig, ter plekke zo gestold in de nadagen van de uitbarsting.
Over de kraterrand naar het noorden kijkend rijst Mount Shasta op aan de horizon, een stratovulkaan van 14170ft; ik voel een plezierige gretigheid in me opkomen.
Het wordt snel warmer en we zijn blij water, wat drankjes en repen meegenomen te hebben. In een klein uur dalen we af, tientallen Amerikaanse toeristen groetend die uit zijn op het 'I climbed the volcano' gevoel. Onze eerste 10.000voeter zit erop, mooie tocht!