Augustus 2011, onze jaarlijkse klimweek start in de Hohe Tauern in Oostenrijk; het internet gaf immers aan dat daar het beste Alpenweer te vinden was. We zijn eergisteren neergestreken op de camping in Kals am Großglockner (1324m) en zijn gisteren naar de Stüdlhütte (2801m) gelopen. Het is een moderne hut, vernoemd naar een lokale klimheld, gezellig, met een lekker terras in de zon en een dak vol zonnepanelen. We zijn hier neergestreken omdat we niet de drukke normaalroute willen doen maar de Studlgrat.
Om 5.30u vertrekken een stuk of 5 touwgroepen naar de Stüdlgrat. Na wat wandelen in het eerste daglicht komen we aan bij de Studlgletscher en dan moeten toch echt even de stijgijzers aan. Na en half uurtje kunnen ze weer uit en start de beklimming over de graat. We splitsen op in een touwgroep van 2 en een van 3. Al vrij snel laten we de andere touwgroepen achter ons en we stijgen de route vrij vlot door. Het is derdegraads rots met soms wat stukjes vierdegraads. Met wat lopende zekeringen op aanwezige haken of achter rotspuntjes is het goed te doen. Twee keer zijn er staalkabels en vaste touwen in de wand gehangen. Na heerlijk relaxed geklauter bereiken we precies na de voorspelde 6 uur op Oostenrijks hoogste top. Er staat een prachtig stalen kruis op en het uitzicht is geweldig. Iets naar het westen ligt de Großvenediger, met 3662m behorend tot de hoogste toppen van Oostenrijk. Hij is veel vlakker dan de Großglockner en volledig besneeuwd.
We dalen af over de Kleinglockner (3770m) en door de normaalroute. Die klimmen we deels gezekerd af totdat we in een zadel komen waar het laatste stuk aanvangt. Het is er vrij rustig en we besluiten tot abseilen. Het lijkt een dikke 100m te zijn door circa 60 graden steil ijs en rots. Aan de zijkant van het couloir zijn voldoende zekerpunten. Pieter-Jan gaat eerst en krijgt ruzie met de 2x70m touw. Het zit vol slagen en zonder stijgijzers op ijs ruim 100m touw uit de war halen blijkt geen pretje. Ondertussen komen meerdere andere touwgroepen aan en ook die besluiten tot abseilen. Het couloir zit al gauw vol met klimmers en de onvermijdelijke steenslag. Het wordt dringen op de tussentijdse zekerpunten en er volgt een kakafonie van de touwcommando's in vele talen. Na een uur prutsen staan we 140m lager op de gletscher, net te steil om makkelijk je stijgijzers aan te doen. Dan maar moeilijk, weer gepruts.
20 minuten later komen we aan de in Erzherzog Johann Hütte (3454m). Deze hoogstgelegen hut ligt op de Adlersruhe en je hebt er een prachtig zicht op de Großglockner. Binnen is het gezellig druk. Douchen of wassen zit er niet in; het is hier te koud voor stromend water. Om 8u 's avonds vallen onze ogen al dicht. Wat een prachtige overschrijding was dit zeg.