September 2000: Gisteren de Piz Buin en Silvrettahorn, vandaag de Dreiländerspitze. De huttenwacht van de Wiesbadener hütte (2443m) vertelt dat het redelijk eenvoudig zal zijn: vergelijkbaar met gisteren, maar geen gletscherspleten omdat we oostelijk van de Ochsengletscher blijven.
De beklimming duurt een paar uurtjes, is eenvoudig, de top smal en scherp. Ronald ziet in het meest oostelijkse rotspuntje een zadel en ontbijt er dan ook op alsof hij op een paard zit. Op de terugweg gaan we zonder touw en skieënd op onze bergschoenen; toch geen spleten te verwachten. Tot daar toch die ene niet aangekondigde gletscherspleet opduikt. Ik 'ski' voorop en zie de spleet, een metertje breed, een meter of 10 voor mij opduiken. Ik werp me op mijn zij, glijd richting de spleet en blijf net op het randje liggen. Bram en Ronald lachen zich rot. Ik heb m'n rug verdraaid. Bram offert paracetamol en we besluiten toch maar weer aan het touw te gaan. Inbinden dus...
Het is nog te vroeg om al weer naar de hut te gaan en we besluiten oostelijk, via de Tiroler Scharte (2935m) te lopen. Terug bij de hut meteen spulletjes gepakt en doorgelopen naar de Bielerhöhe en de auto.2 dagen, 3 fraaie toppen erbij!