Zuid Duitsland, het Wettersteingebergte. Gisteren beklommen we de Zugspitze (2962m), sliepen er bovenop in het Münchner Haus en vanochtend daalden we af met de kabelbaan. Mooi tijd over voor nog een klettersteig naar een neventop vandaag! Het wordt de Alpspitze (2628m), niet heel zwaar en er staat maar een uur of 4 voor. We maken het onszelf makkelijk en nemen eerst een kabelbaan. We bewaren het restaurant voor op de terugweg en gaan gelijk de route in.
Het is redelijk weer en de route is vrij eenvoudig. Het barst van de klimmers die eruit zien als wandelaars die voor het eerst een klettersteig willen proberen; de spulletjes kun je in het dal huren voor een dag. Wij zijn, in tegenstelling tot deze 'omhooggevallen wandelaars' eerder 'omlaaggevallen alpinisten'. Waar iedereen hier braaf aan ieder stuk kabel of staalladder inklikt, hebben wij zoiets van: niet veel moeilijker en gevaarlijker dan de trap naar boven in m'n eigen huis. Je kunt hier alleen een paar honderd meter vallen, da's wel anders ja. Maar zeg nou eerlijk: hoe vaak val je thuis van de trap?
We stijgen snel en zijn ruim binnen de aangegeven tijd boven. Voor het topkruis staat een preekstoel en Bram gaat voor: "Vrienden, vriendinnen, …". Vanaf de top hebben we mooi zicht op de Zugspitze, niet ver westelijk van ons. En in het dal zien we Garmisch Partenkirchen met heel ver noordwaarts een groot meer. We kunnen niet bedenken welk meer dat kan zijn. Ik zoek het later thuis op en het blijkt de Starnbergersee te zijn, dik 50km noordwaarts.
De terugweg, een rotspaadje dat we afklauteren, loopt met en grote boog achter de berg om. Vlak voor het eind is er nog een tunnel van een meter of 30, onverlicht. We hebben geen lampjes bij ons en moeten dus een beetje op de tast. Johan en ik zijn wat vooruit en bemerken een nis. We verstoppen ons, repeteren het "3, 2, 1, BOEH!" en wachten op de rest. We horen dat Pieter Jan voorop loopt…. Gefluister… 3, 2, 1, …. BOEH! Pieter-Jan veert 20 cm omhoog, stoot bijna z'n helm tegen het dak, en wordt hier minstens en jaar ouder. Johan en ik, samen toch goed voor meer dan 100 jaar, pissen bijna in ons broek van de pret.
Beneden aangekomen bij het terras vieren we de goede afloop van een TOPklimweek: hoogste berg van Oostenrijk, hoogste van Duitsland, en een middagje 'uitklimmen' op deze Alpspitze. En hoe vier je zoiets in Duitsland: Wurst mit Senf und Bier. Zum Wohl!